Sorun devlet sorunu mu AKP sorunu mu? – Ayşe Sandıkçı

Bu fotoğrafa bakınca insan II. Dünya Savaşı döneminde Nazi toplama kamplarında gaz odalarına toplu imha için götürülen Yahudi kadınlara bakıyor gibi hissediyor kendisini öyle değil mi? Ya da bir bilim kurgu filminden bir sahneye. Yarı ayık, yarı ölü, her yerleri yaralı, ancak birbirine yaslanarak ayakta duran, ama ayakta duran. Acıdan gözleri kısılmış. Ama hayır onlar Nazi toplama kampında değiller. Bir bilim kurgu filminin karesi de değiller. Onlar T.C.’nin toplama kamplarındaki devrimci tutsaklar. Ve evet onlar gazla, kurşunla, her türlü kimyasalla ve dipçikle imha edilmeye çalışılarak ‘hayata döndürülen’ kadınlar. Onlar Hayata Dönüş Operasyonu ile hayattan koparılmaya çalışılan yüzlerce devrimci tutsaktan sadece bir kısmı.

Aradan tam 14 yıl geçti. Düşününce tam da bir milat gibi F tipi operasyonları. Devletin açık alan faşizmini uyguladığı bir acayip dönem. Aslında tüm toplumun birbirinden yalıtılarak, taşeronlaştırılarak, örgütsüzleştirilerek, ayrıştırılarak teker teker, birey birey F tipi hücrelere tıkılmaya başlandığı bir dönem. O dönemi yaşayanlar da okuyanlar da çok iyi bilirler. Tüm devrimci tutsaklar bunun olmaması için mücadele verdiler. Çünkü mesele sadece cezaevlerinin yeniden organizasyonu meselesi değildi, mesele tüm toplumun yeniden organizasyonu meselesiydi. Ve bunu yaparken de öncelikle toplumun en ileri unsurlarının bastırılması gerekiyordu, öyle de yapıldı. Devlet inanılmaz bir güç dengesizliğiyle 19 – 22 Aralık 2000’de Türkiye çapında 20 cezaevine yaklaşık 10 bin askerle resmen imha amacıyla operasyonu başlattı. Cezaevlerinden kilometrelerce uzaklıkta bile ağır gaza maruz kalırken siz düşünün dört duvar arasında kalanları. Aileler, tutsak yakınları, dışarıdaki tüm devrimci demokrat unsurlar cezaevlerinin etrafını sardı. Gezi kadar bir kalabalıkla sarılamadı o duvarlar ama yine de sarıldı. Bulunulan her yerde protestolar ve eylemler yapıldı. Devletin cevabı bunlara da çok ağır oldu. Tüm medyaya sansür uygulandı. F tipi protestolarına ilişkin tüm haberler yasaklandı. Tabii ki protesto eylemleri de yasaklandı. En küçük bir basın açıklaması çok sayıda gözaltı ve tutuklamalarla sonuçlanmaya başladı. İçeride ve dışarıda 80 darbesinden sonra yaşanan belki de en büyük kuşatma yaşanıyordu sosyalistler üzerinde. Sonuç:

Öldürülen Tutsak sayısı: 30
Yıllara yayılan eylemlerde ölenlerin sayısı: 122
Hastaneye kaldırılan yaralı ve tutsak sayısı: 237
Yaşamını yitiren asker sayısı: 2
Yaralanan asker sayısı: 6
Operasyon öncesi ölüm orucunda olanlar: 259
Operasyondan sonra ölüm orucunu sürdürenler: 357
Açlık grevini sürdürenler: 1656
Operasyonu protesto edenler sırasında gözaltına alınanlar: 2145
Operasyonu protesto edenlerden tutuklananlar: 58
Copla tecavüz iddiası: 8
Operasyondan sonra basılan kültür merkezi, dernek, parti binası: 18
Mühürlenen dernek sayısı: 2
Ambülansa binerken “Bizi diri diri yaktılar” diye bağıran Hacer Arıkan’ın sesini hala unutamayanların ve kendisini eli kolu bağlı hissetme aczinden çıldırma noktasına gelenlerin sayısı: ???

Mahkemeler, davalar, itirazlar… Henüz gerçek sorumluların yargılandığından söz edemeyiz. Bugüne kadar sadece erlerin yargılandığı bir mahkeme süreci yaşandı. Bugün 252 askerin daha ifadesinin alınmaya başladığı bir duruşma olacak. Evet o 252 askerin de, komandoların da ama en çok da o emri verenlerin yargılanmalarını istiyoruz. Ancak bu kadar değil. Payı olan herkesin yargılanmasını istiyoruz. Ve bir gerçeği unutmamak gerektiğine inanıyoruz. Savaş gerçeğini. Ezenler ve ezilenler arasındaki savaş gerçeğini.

Ezenlerin hegemonyalarını daim kılmak için kullandıkları yollardan yalnızca birisidir imha. Zannediyorum ki sol çevreler içerisinde 19 Aralık döneminde bugüne kıyasla daha tartışmasız bir konuydu bu. Çünkü mesele herkesin zihninde bir ‘devlet’ meselesi şeklinde canlanıyordu. Bugünse durumu hala böyle görenlerle birlikte biliyoruz ki AKP noktasında görenlerin sayıları da hiç az değil. Bugün yaşanan her hak gaspı, her polis terörü, her imha girişimi, kısaca her müdahale Erdoğan’ın şahsında değerlendirilip ‘önce bir Erdoğan’dan kurtulma’ projeleri üretiliyor. Devamlı Erdoğan’ın gittikçe faşizanlaştığına dair artarak yapılan vurgular yayılıyor. İşte bu durumda durup düşünmeden edemiyorum. Bugün mahkemesi görülecek olan F Tipi operasyonlarında Erdoğan mı vardı? Hayır. 15 Şubat 1999’da kurduğu azınlık hükümetiyle Abdullah Öcalan’ı yakalayan ‘sosyal demokrat’ Bülent Ecevit 19 Aralık 2000’de de MHP ve ANAP’la kurduğu koalisyon hükümetiyle birlikte Türkiye devrimcilerini de bastırmış, hem Türkiye hem de Kürt hareketini zapturapt altına almış ardından da bütün bir toplum yeniden organizasyonu için AKP hükümetine teslim edilmişti. Dönemin Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk’tür ve kendileri iki kez sosyal demokrat bilinen DSP’den Trabzon milletvekili seçilmiştir. Daha da ötesi, F tipi cezaevlerinin mimarlarından olan ve operasyon esnasında Ceza ve Tevkifevleri Genel Müdürlüğü görevinde bulunan Ali Suat Ertosun’a 2004 yılında AKP hükümeti kararıyla Cemil Çiçek tarafından ‘Devlet Üstün Hizmet Madalyası’ verilmiştir. Üstelik operasyondan yaralı kurtulan 26 tutsağın başvurusu üzerine AİHM’e açılan davada Türk devleti adına savunma yapan da AKP Hükümetinin kendisidir. Yani AKP’nin DSP ile, DSP’nin MHP ile, MHP’nin CHP ile hiçbir derdi yoktu ve yoktur da. Doğal olarak yoktur. Öyleyse “şu AKP’yi bir gönderelim” derdiyle sosyal demokrat olduğuna olan inanç üzerinden CHP’ye yaslanmanın da bir anlamı yoktur. Saflar bu kadar nettir. Bir yanda kapitalist hegemonyanın devamını sağlayacak egemen sınıf partileri bir yanda da ezilen sınıfların partileri vardır. Üstelik bugün hiç olmadığı kadar güçlü ve birleşik bir şekilde var. HDP bugün gücünü devrimci birlikteliğinden ve dayanışmasından alan toplumun tüm ezilenlerinin partisidir. Ve AKP gönderilecekse eğer bu CHP ile yapılmak zorunda değildir. Çünkü AKP’nin alternatifi CHP değildir.

Erdoğan ne kadar net, “Seçilirsem tarafsız olmayacağım” diyor. Elbette olmayacak. Çünkü Erdoğan hakim sınıfların sözcüsü olarak onların iktidarının teminatı olacaktır. Aynen CHP gibi. Hatta aynen HDP gibi. Seçilirse HDP de tarafsız olmayacaktır. Unutmamalıyız, savaş Erdoğan’la aramızda bir savaş değildir; savaş sınıf savaşıdır.