Sen şarkını söyle, “Ax Kobanê…”

Öyle bir kuşatma ki bu, cehennemi ateşler döverken yüreğini -ki yüreği Kobanê’dir- şarkı söylüyor Nergis.

Nergis ki, ovada açmış bir dağ çiçeği. Bağdaş kurup kendi ateşine, kendi acısını “ağlıyor”:

“Ax Kobanê…”

Bir kurşun buluyor bedenini, sussun diye. Susmuyor Nergis, acılar içinde sürdürüyor şarkısını ve sesini, Mazlum-i bir dirençle asıyor kapısına Kobanê’nin…

“Ax Kobanê…”

* * *

Sonra…

“Sarı Mekap”lı gençler geçiyor izini sürerek şarkının…

Gençler ki, çuhaları yırtık, ayakları yara bere içinde arifane ve dervişane gençler; kadınlı, erkekli…

Sonra bir mekap takılıyor gözlere; öyle bir mekap ki, acının, yokluğun, yoksunluğun içinde çok şey anlatan, konuşan, “gel de gör”, “bak da gör” diyen bir başka mekap!

Süvarisini taşıyor hala…

Eskimiş, ezilmiş, yırtık…

Yırtık ki baştanbaşa… Ama yırtığı, çaputtan yapılmış (belli ki kendi yapmış) kalın bir iple eğreti, gelişigüzel dikilmiş. Demek ki gidilecek daha çok yol var.

Sen şarkını söyle Nergis, “Ax Kobanê…”, bu mekap daha çok yol alır, yol görür; bırakmaz, yalınayak koymaz, utandırmaz süvarisini…

* * *

Sen şarkını söyle Nergis: “Ax Kobanê”

Acılı halklar geçer şarkından, Tıpkı “sarı mekaplılar” gibi, yara bere içinde erkekler, ayağı çıplak, ayakkabısı, terliği parçalanmış; dağılmasın diye ip ve bez parçalarıyla tutturulmuş kadın ve çocuklar…

Demek ki gidilecek daha çok yol var!

Ne çok benzeşirler öyle… Halkı, ‘Sarı Mekaplı’ya benzer, mekaplı da halkına… Sınıfı, zümresi, kastı, kademesi, tapınağı, zigguratı yok bu topluluğun! Kopuğu, hırsızı, ezeni, ezileni yok.

Günahı yok…

* * *

“Ax Kobanê…”

Sen şarkını söyle Nergis…

Bitmez, Mazlum-i bir dirençle Kobanê kapısına astığın bu şarkı…

(Özgür Gündem – 30 Ekim 2014 – Delil Karakoçan)