Yerel seçimlere sayılı günler, hatta saatler kaldı. Bu seçimlerin yerel seçim olmanın ötesinde  başkaca anlamları var ve sahadaki bütün politik güçler  bunun farkında. Çünkü can hıraş süren bir mücadelenin 30 Mart gecesi sonuna doğru gelirken bir başka mücadelenin kapısı aralanacak.

30 Mart gecesi ortaya çıkacak sonuç, mevcut gerilimi ve seçim atmosferini sonlandırmayacak. Dahası yerel seçimlerin sonuçlarıyla ilgili analizler ve kimi çıkarımlar yapılırken Ağustos ayında gerçekleşecek olan Cumhurbaşkanlığı seçimi ve muhtemel erkene alınacak parlamento seçimleri konuşulmaya başlanmış olacak.Yolsuzluk ve rüşvet iddiaları, yeni yayınlanan tapeler, Tayyip Erdoğan’ın despotik uygulamaları gündemden eksilmeyecek.

Üstelik gerilimi yaratan tek başına seçimlerin getirdiği rekabet ve geleceği kazanma yarışı değil. Bölgede değişen konjonktürün ülke politikasına yansıyor oluşunun yarattığı karmaşık ilişki ve çelişkiler, sonu kestirilemeyen tedirginliği de beraberinde getiriyor. Bu durum yeni paradigmanın tesisini sancılı kıldığı gibi önümüzdeki süreçte sınıflar mücadelesinin de ne kadar çetin geçeceğine   işaret ediyor. Kıyasıya bir kavga sermaye içinde de, devletin kurumları içinde de devam ediyor.  Bu mücadelenin kazananı “siyasi erk” e uzanırken, kaybedeni  ağır bedeller ödeyecek.

Bölgede değişen konjonktürün yanı sıra; toplumsal muhalefetin Taksim isyanıyla araladığı kapı, bütün ağırlığıyla üstümüze doğru gelen ekonomik kriz, Suriye’deki ve Rojava’daki gelişmeler, Kürt sorununun çözümü yada çözümsüzlüğü, yeni paradigmanın oluşmasında belirleyici öneme sahip konular olarak görünüyor.

İstanbul’un seçim sonuçları

Yerel seçimlere sayılı saatler kala İstanbul’da alınacak sonuçlarının genel seçim sonuçları üzerinde yaratacağı etki ile ilgili bir tartışmaya tanıklık ediyoruz. Aslında yeni olmayan ama AKP’nin twitter a getirdiği yasak sonrası alevlenen ve birazda “köpürtülen” bu tartışma, henüz seçim potasına girilmeyen süreçte de sol-sosyalist çevrelerin aktüel konuları arasındaydı. Deniliyordu ki; “İstanbul’u kaybeden Türkiye’yi kaybeder, İstanbul’da AKP’ye kaybettirelim, bu AKP için sonun başlangıcı olacaktır” Bu tezin hayat bulabilmesinin yolu, (HDP) Halkların Demokratik Partisi’nin İstanbul’da Büyükşehir belediye başkan adayı çıkartmaması – hiç olmazsa şimdiki eş başkan adaylarını göstermemesi-ve alan boşaltarak CHP’nin adayını desteklemesi olarak görülüyordu.

Altan alta CHP’nin de dezenformasyonu ile“şehir efsanesi”ne dönen bu konuya ilişkin ilk somut gelişme Cumhuriyet gazetesinin haberiyle oldu. Belli ki kartlar yeniden karılıyordu ve HDP’nin en büyük bileşeni Kürt hareketide gelecekteki olası muhataplarından birisi ile bir dizi görüşmeler yapıyordu. Artık sır olmaktan çıktı. HDP kurulları iki ayı geçkin bir süre İstanbul’daki HDP büyük şehir belediye başkan adaylarını netleştiremenin belirsizliğini ve sıkıntılarını yaşadı. Ne zaman ki HDP eşbaşkanları ve milletvekilleri CHP Genel merkeziyle görüşmeye gittiler, durum o zaman açıklığa kavuştu. CHP’nin tutumu çok netti, görüşmede, “biz birlikte görülmeyelim, bu bize bir fayda getirmez” dediler.   Bu görüşmeyi ve teklifi Kılıçdaroğlu 25 Mart’ta yaptığı açıklamayla kabul etti. Ama bu görüşmede HDP heyetinin cemaat-CHP yakınlaşmasından duyduğu kaygıyı dile getirmesi karşısında susan Kılıçdaroğlu, 25 Mart’taki açıklamasında HDP’nin teklifini kabul etmemelerini HDP’nin AKP işbirlikçisi olmasıyla açıkladı. Açıktır ki CHP,  AKP’den kurtulmak isteyen, HDP’nin de hitap alanında bulunan kitleleri dezenformasyonla peşine takma çabası içindeydi. HDP’nin kurullarının aldığı karar, hemen herkesle “protokole dayalı açık ve şeffaf” bir müzakere idi, CHP yetkilileri ise açıktan bir müzakere ve protokol yerine HDP’ye de “peşimize takılın”demekteydiler.

CHP iki yüzlü ve nezaketsiz davranıyor

CHP’den randevu talep ederek böyle bir görüşmenin yapılmasının o süreçte HDP içinde de kimi tartışmalara yol açtığı biliniyor. Ama şimdi ki gelişmelere bakınca o görüşmenin yapılmasının nasıl da isabetli olduğu  ortaya çıkıyor. Üstelik Kılıçdaroğlu başkanlığındaki CHP  heyeti büyük bir nezaketsizlik yaparak HDP eşbaşkanları; Ertuğrul Kürkçü, Sebahat Tuncel, milletvekilleri; Levent Tüzel ve S.Süreyya Önder’i CHP kapısında bekleyen medya mensuplarıyla buluşturmamak için alt katta bulunan otoparka indirip oradan arabayla arka kapıdan çıkmalarını sağladılar.

Aslında bu görüşmenin ayrıntıları S.Süreyya Önder tarafından değişik yerlerde defalarca anlatıldı, kamuoyuyla da paylaşıldı. Şimdi bu tartışmayı yeniden canlandıranlar da, “tatava yapma bas geç” diyenler de bunları biliyorlar. Biliyorlar ama CHP’ye bu tutumundan dolayı laf etmiyorlar. O zaman insanın aklına; “AKP’den kurtulmak gerekir, yoksa faşizm geliyor” telaşını yayanların, düzen partilerinin dışında bir seçeneğin yaratılmasına değil de, CHP’nin cemaatle birlikte nasıl iktidar olacağına akıl yoran, onun için taktik kuran, argüman üreten insanlar olduğu sonucu geliyor. Eğer bu çabanın içinde solcular, sosyalistler varsa,  bunlar olsa olsa görevlerini şaşırmış solculardır. Kılıçdaroğlu’nun “HDP, AKP ile işbirliği yapıyor” safsatası ise bilinçli yaratılmış bir algıdan ibarettir. Tüm ulusalcı akımların son günlerde yaygınlaştırdıkları bu argüman, onların sosyal şoven tezlerinin ürünüdür.

AKP, tıpkı bir kriz sonrası geldiği gibi, gene bir kriz sonrası konjonktürün değişmesine bağlı olarak da gidiyor. Emperyalizmin bir iç olgu olduğu Türkiye’de o görev, egemen sınıflara ve emperyalizme düşer. Kuşkusuz AKP’nin başına gelen ve gelmekte olanları ve bütün bu olup bitenleri, “dışarıdan planlanan, iç ilişki ve çelişkileri hesaba katmayan bir oyun/komplo” basitliğiyle de ele alıp değerlendiremeyiz. Ama Türkiye’de emperyalizmin bir iç olgu haline geldiği tarihin de, epey eskilere dayandığını aklımızdan çıkarmıyalım. Dolaysıyla bu gün önümüzdeki soru, sanki bir gün geç kalırsak ertesi gün kıyamet kopacakmış gibi AKP’den nasıl olursa olsun kurtulmak değil, yeni dönemin seçeneğinin nasıl yaratılacağına sağlam yanıtlar üretmek, kafa yormaktır.

HDP sahneye çıkıyor

Şimdi iki halkın mücadele birliğini de aşan, Ermenileri, Rumları, Alevileri, inanç guruplarını, kadınları, LBGTİ bireyleri, çevre hareketlerini,gençleri geniş bir çatı altında toplayan ve sistem dışına çıkma imkanlarını içinde taşıyan bir seçenek olarak HDP  siyaset sahnesinin en önündedir. Bundan dolayıdır ki, bugün HDK-HDP cephesiyle atılan adım koşuya çevirilebilecek mi  merak konusudur? Dolayısıyla “bas geç” yada “ortamlarda verdim dersin” snobluğu, halklarımızın geleceğinin nasıl şekilleneceği sorusuna da, emeğin savunma siperlerinden çıkarak ileriye dönük hamleler yapıp yapamayacağı sorusuna da cevap vermemektedir. Eğer seçimler bir barometreyse, önümüzdeki yılların nasıl şekilleneceği ve HDP’nin bu konuda nasıl bir rol üstleneceği 30 Mart akşamı sandıkta alacağı sonuçla da alakalıdır. O gece hiç kimse kimseye insaflı davranmaz ve alamadığı oylarla ilgili pozitif akıl yürütmelerde bulunmaz.

HDP ,yıllardır birleşik ve ortak mücadele zemini arayışında olanların arzusuydu. Temsil ettiği güç; yılların birikimini ve tecrübesini arkalamış tarihsel bir güç olarak görülmelidir. Taksim isyanının değiştirici, dönüştürücü enerjisi henüz verili olan yapılara tam anlamıyla sirayet etmedi ama HDP buna en yatkın örgütlerden birisi olma özelliğini koruyor.

Taksim ve gezi isyanının dersleri bugün hayatın içinde yaşamaya devam etmektedir. Diyarbakır’daki Hevsel bahçeleri o isyanın izini takip ederek başarıya ulaştı. Kürt illerinde BDP’nin seçim başarısı, batıda HDP’nin başarısı ile taçlandığında  karşılık bulabilir. HDP’nin İstanbul’daki tüm adaylarının elde edeceği başarı ise bunun temel taşlarından birisini oluşturuyor. Demokrasiden ve barıştan yana olan herkes bunun farkında…